HET VOETBALGEBEUREN
Het voetbalgebeuren bekijk ik zaterdagmorgen vanaf het terras. Twee groepen zijn er bezig. De allerkleinsten spelen 3 tegen 3 op kleine doeltjes, de iets oudere spelertjes voeren een onderling toernooi uit.
Met de jeugdtrainers is er deze week een overleg.
Regelmatig wordt er geprobeerd om de trainers op afstand te voorzien van oefenstof per e-mail. Voor de oudere pupillen is gevraagd naar een programma met passen en aannemen. Dat zal deze week ter sprake komen.
Nieuwe brochures worden er gemaakt of bijgewerkt. De brochure met trainingen van voetbalkaarten is aangevuld en voor de onder 13 is er een programma “Van individualist naar teamspeler “ gereed gekomen.
In het onderstaand artikel heb ik het over een fenomeen, dat bij ouders kan voorkomen. Helikopter ouders zijn ouders, die zeer betrokken zijn bij hun zoon of dochter. Alles wat er op het veld, tijdens de wedstrijd gebeurd, wordt mee beleefd en waargenomen. Alles gaat van een leien dakje tot dat ……
HELIKOPTER OUDERS
Vorige week stond er een interview in het Leidsch Dagblad met hoofden van de jeugdopleiding van de betaalde clubs.
De HJO ’s van AZ, AJAX, Feijenoord werd de volgende vraag gesteld. Uw spelers komen dit seizoen niet in competitieverband tegen elkaar uit. Heeft dit invloed op het speelniveau van de spelers? De vraag werd ontkennend beantwoord.
Een competitiewedstrijd is voor ons alleen een meetpunt voor de ontwikkeling van de speler. We kunnen nu nog meer aandacht besteden aan de verbetering van de basistechniek .Uit de antwoorden, blijkt duidelijk dat het individu voorop staat. Een kampioenschap is op deze leeftijd niet het belangrijkste voor de technische staf van een betaalde club. Hun taak is het om spelers klaar te stomen voor het eerste elftal.
Hoe anders gaan ouders en spelers met deze omstandigheden om? Een kampioenschap past maar al te goed op de conduitestaat van zoonlief. Met name als hij uitkomt op divisieniveau , dan gloort er hoop. Zullen er scouts en zaakwaarnemers langs de zijlijn staan? Er zijn clubs, die hier bewust melding van maken om spelers en ouders te paaien. Beiden dromen immers al van een voetbalcarrière bij topclubs van Nederland en Europa.
Een fenomeen, dat je vaak tegenkomt bij divisieclubs zijn de helikopterouders. Het begint allemaal onschuldig bij de jongste jeugd. Op de leeftijd van 5-7 jaar geniet men van een zwerm voetballertjes, die achter de bal aanholt.
Maar wat ouder wordt het serieuzer. Via selectie komen de beste guppen bij elkaar. Er komt een echte trainer voor de groep te staan en het aantal trainingen per week wordt opgevoerd. Het gevolg is dat ouders veel vaker hun zoon naar de training brengen en daar ontmoeten ze gelijkgestemde ouders. De op divisieniveau spelende kinderen winnen veel potjes en de ouders zien de kinderen stappen maken. Zou het in hem zitten? De bevestiging komt van de andere ouders of van clubmensen, die mogelijkheden voor het presterende team zien. Veel zaken worden er op zij gezet om het doel te verwezenlijken. Het meerijden naar een uitwedstrijd gebeurt via een file auto’s en op de wedstrijddag zorgt moederlief voor de sportmaaltijd en pakt de voetbaltas in. Hij moet zich zonder zorgen voorbereiden op de wedstrijd.
Investeringen blijven niet uit. Een extra training door een voetbalschool kan geen kwaad. Het gezin is de hele week in touw om te zorgen dat het kind zijn droom en die van de ouders kan waarmaken. Hij moet en zal kost wat het kost, slagen als profvoetballer.
Beren op het pad worden niet verwacht. Het loopt als een zonnetje, ieder jaar een leeftijdsgroep hoger, van JO 11 -1 naar JO 16-1. Ieder jaar het eerste team van de leeftijdsgroep. Het zit gebeiteld.
Toch dreigt er altijd gevaar. Er dienen zich nieuwe spelers aan, vaak gevraagd door de club. Gretig, omdat ze net zo goed willen slagen.
Een blessure of het verliezen van een basisplaats, het kan zo maar ineens gebeuren.
Met name het feit, dat spelers hun basisplaats verliezen , komt aan als een mokerslag. Tijd om verhaal te halen. De trainer wordt aangesproken. Hoe haalt hij het in zijn hoofd om hun zoon buiten de ploeg te houden? Helikopterouders weten alles, wat zich afspeelt in de ploeg. Iedere training en iedere wedstrijd zijn ze present. Ze kijken hoe de training verloopt, houden bij wie er wel en niet op de training aanwezig zijn, zien toe hoe de andere spelers de oefeningen uitvoeren en willen graag hun zoon vergelijken met andere teamgenoten. Vriendjes worden regelmatig thuis ontvangen en het gesprekonderwerp is : voetbal en het leven als een prof.
In gesprekken met andere ouders langs de lijn vragen zij, wat zij denken van hun zoon.
De trotse ouders willen graag de buitenwereld doen weten, dat hun zoon kans maakt op een contract en dan gebeurt dit. Concurrenten, die de stek van hun zoon overnemen en hem verwijzen naar de bank, veroorzaken veel pijn. Jarenlange opoffering komt in gevaar.
Soms slaan ouders door. Verwijten zijn er richting trainer en club. Het komt voor, dat dergelijke ouders een functie binnen de club aanvaard hebben en die wordt omdat de zoon geen selectie meer speelt , prompt opgegeven. Het jeugdbestuur wordt getrakteerd op de volle laag.
Clubs willen graag ambitie uitstralen. Een team met talentjes krijgt extra aandacht. De wedstrijdverslagen en standenlijsten verschijnen wekelijks op de website. Bestuursleden informeren bij spelers en ouders naar het wel en wee. Zij identificeren club en zichzelf maar al te graag met een dergelijk team. Onze JO 15-1 gaat op kop in de tweede divisie!!
Ouders, wier zoon geen selectiespeler meer is, merken langs de lijn en in het clubgebouw dat de interesse in de verrichtingen van hun zoon, flink afneemt.
Het is voor veel helikopterouders moeilijk om te wennen aan gewijzigde omstandigheden.
Hiervoor is relativering nodig. Ouders moeten de betrekkelijkheid van voetbal onder ogenschouw durven te nemen. Ontwaken uit een roes.
Voetbal gaat gepaard met hoogte – en dieptepunten. Bij dieptepunten dient er te worden terug geknokt. Spelers, die betaald voetbal hebben gespeeld, maar in de jeugd wel eens zijn teruggezet, bestaan werkelijk.
Wist u dat spelers als Wout Holverda en Glenn Helder een seizoen in Roodenburg A 2 hebben gespeeld voordat ze in A 1 terecht kwamen? Komt er dan een betaalde club langs, dan is het meegenomen.
De maatschappelijke carrière hoort nummer 1 te zijn en de sportcarrière nummer 2.
De conclusie : helikopterouders zullen altijd blijven bestaan. Ze moeten alleen tijdig getemperd worden.
